عمان امروز_ چشم‌ها همیشه یکی از مهم‌ترین عناصر زیبایی در چهره انسان بوده‌اند و همین باعث شده از زمان‌های بسیار دور تا امروز، توجه ویژه‌ای به آن‌ها شود. آثار باستان‌شناسی نشان می‌دهد که حتی در تمدن‌های کهنی مثل بین‌النهرین و آشور، مردم برای زیباتر کردن چشم و لب از پودر سنگ‌های قیمتی استفاده می‌کردند.
اما نقطه عطف این مسیر در مصر باستان رقم خورد؛ جایی که در شرایط سخت بیابانی، استفاده از مواد آرایشی نه‌تنها جنبه زیبایی، بلکه کاربرد پزشکی و مذهبی هم پیدا کرد. قدیمی‌ترین نمونه‌ها مربوط به حدود ۶۰۰۰ سال پیش است، زمانی که «کحل» با ترکیباتی عجیب مثل زغال چوب، عسل و حتی مدفوع تمساح ساخته می‌شد. کحل علاوه بر تیره کردن چشم و مژه، نوعی محافظ در برابر گرد و غبار و میکروب‌ها بود و به مرور به بخشی از آیین مذهبی مصریان تبدیل شد.
با نفوذ فرهنگ مصر، این سنت به یونان و روم رسید و به عنوان نشانه‌ای از مد و آیین مذهبی پذیرفته شد. اما پس از سقوط روم، اروپا وارد دوران تاریکی شد و آرایش تنها در اختیار ثروتمندان قرار گرفت. با روی کار آمدن ملکه ویکتوریا در قرن نوزدهم، شرایط تغییر کرد و دوباره لوازم آرایش میان طبقات مختلف جامعه محبوب شد. در همین دوره بود که ماسکارا جایگاه ویژه‌ای در زیبایی پیدا کرد و مژه‌های بلند و تیره به آرزوی بسیاری از زنان تبدیل شد.
شکل مدرن ماسکارا اما در اوایل قرن بیستم متولد شد. اوژن ریمل، شیمی‌دان و عطرساز فرانسوی، در سال ۱۹۱۳ اولین نمونه صنعتی و بی‌خطر این محصول را عرضه کرد. نام او آنقدر مشهور شد که در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، هنوز به ماسکارا «ریمل» گفته می‌شود. هم‌زمان، در آمریکا فردی به نام تی. ال. ویلیامز با الهام از فرمول ریمل، برند میبلین را پایه‌گذاری کرد و با بازاریابی هوشمندانه توانست سهم بزرگی از بازار را به دست آورد.
در ادامه، هلنا روبینشتاین، زن پرنفوذ و میلیاردر قرن بیستم، با تبلیغات گسترده و حمایت چهره‌های مشهور هالیوودی در دهه‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰، ماسکارا را به یک کالای همه‌گیر تبدیل کرد. نتیجه آن شد که محصولی با ریشه‌ای هزاران‌ساله، امروزه یکی از اصلی‌ترین ابزارهای زیبایی در سراسر جهان باشد.